Özlüyorum çok…her bişey mi hatırlatır ,

anıları yaşatır..dün gibi….

yüklendikçe de yüklenir insanın omzuna….özlemek…!?
hele de birini kendi kendine, kendince , derince, özlemek, hani bir platonik aştan da beter şekilde, yani bence , sanırım ki. ; bu

dünyanın en tuhaf,

bol acılı ,

çok anlamsız,

bazen trajik ,

bazen gülümseten , dile getirmekten de imtina edilen duygusu..

özlem…

canım babam…!

Ankara,

bir kartpostalın, bir fotoğrafın arkasına atılmış gün,saat ve yer bildiren küçük bir not , yolculuk , aranıp sorulmak , dikkatli ve düzenli olmak..hep sen…

metroda üniversiteli bir genç izin alarak bir türkü okudu ;

Aramıza girmiş , dağlar denizler.. gelemem diyorum of off sen gel diyorsun…kar yağmış yollara örtülmüş izler..bulamam diyorum öff öff sen bul diyorsun.!

Hele şurası daha da fena vuruyor delikanlının titrek ama gür sesinden ;

Sanma bu sevgimiz
Sence yaygara
Ne dertler bıraktın öf öf
Hep sıra sıra
Sen yoksun ya böyle
Issız Ankara
Sensiz Ankara
Duramam diyorum öf öf
Sen dur diyorsun…

Bitirdi, teşekkür etti…öğrenciyim yardım ederseniz çok sevinirim dedi utanarak,gitar kılıfının cebini boş çevirmedi insanlar şükür…insanlık da ölmemiş babam da diye düşünürken göz göze geldik, gözlerinde seni gördüm babam ,

kimsesiz sahipsiz , bi başına ,

başarıyla bitirdiğin , anlatmaktan gurur duyduğun Ankara günlerini hatırladım…

da dilime takıldı ; sen yoksun ya böyle ıssız Ankara , sessiz ben….

•