Forseps..

Dünyaya şu soğuk metalin tadıyla gelen insandan ne bekler ki hayat…!??

Yarım asırlık ömründe sadece hayal kırıklıkları kalıyorsa elinde, iniyorsa peydahlandığı an’a , çok istenmiş olmak yetmiyor.!
o metal kokusu kursağından geçmiyor..o buruk acısı..
Onunla büyümek ne demek kimse bilmiyor..

-bana damdan düşeni getirin.!

Yok mu..!? Hiç mi olmaz..?!
Hiç mi bilen yok o tadı , kafa tasında bıraktığı yaraları..?!

Olsa tanırdım da , bi görüşte bilirdim.
Forsepsli ruhlar buz gibidir.!

Koy kaldır olmuyor.. parçası kaybolmuş bu puzzle duvara asılmıyor..!

Her gün…!
Oturtuyor hayat beni
Aşırı kullanılmış , moru artık griye çalmış josefin koltuğuna
İniyor da iniyor, çocukluğuma..
Deşiyor…
Her bir darbe aldığım o metal tadını hatırlatıyor…
Soğuk…
Acı…
Korku…
Yaşama korkusu…
Pişmanlıklar…

İyikilerden çok keşkeler…

Bıraksalardıya ,
çekmeselerdi
beni,
bu kırıklarım bu yaralarım ,
şahit olmasaydı insanlar gülmeseydi arkamdan…

Baba…

Çok istemiş olmak , adına arzu koymak yetmiyor…!

Kırgın mı..
Değilim.!
Kimse de değil , biliyorum.
Hiç kimse değil..o metali tutan el dahil ,
dokunmuş kim varsa,
Tenzih ediyorum.
Tek suçlu forseps..sakın müteessir olmayın.
Olmasınlar..

Ve ben bir gün uzanıp bir bulutun hafifliğinde
Anlar mısın , dinler misin
Düşünmeden
Anlatacağım
size forsepsi
Yetişecek sözcüklerim , biliyorum.!
Bi gözlerimi kapatabilsem yeter…
Yazacağım..

17.08.1971 akşam saat 19:30 anısına ,

22.10.2016
Arzu D.