Forseps..
Dünyaya şu soğuk metalin tadıyla gelen insandan ne bekler ki hayat…!??
Yarım asırlık ömründe sadece hayal kırıklıkları kalıyorsa elinde, iniyorsa peydahlandığı an’a , çok istenmiş olmak yetmiyor.!
o metal kokusu kursağından geçmiyor..o buruk acısı..
Onunla büyümek ne demek kimse bilmiyor..
-bana damdan düşeni getirin.!
Yok mu..!? Hiç mi olmaz..?!
Hiç mi bilen yok o tadı , kafa tasında bıraktığı yaraları..?!
Olsa tanırdım da , bi görüşte bilirdim.
Forsepsli ruhlar buz gibidir.!
Koy kaldır olmuyor.. parçası kaybolmuş bu puzzle duvara asılmıyor..!
Her gün…!
Oturtuyor hayat beni
Aşırı kullanılmış , moru artık griye çalmış josefin koltuğuna
İniyor da iniyor, çocukluğuma..
Deşiyor…
Her bir darbe aldığım o metal tadını hatırlatıyor…
Soğuk…
Acı…
Korku…
Yaşama korkusu…
Pişmanlıklar…
İyikilerden çok keşkeler…
Bıraksalardıya ,
çekmeselerdi
beni,
bu kırıklarım bu yaralarım ,
şahit olmasaydı insanlar gülmeseydi arkamdan…
Baba…
Çok istemiş olmak , adına arzu koymak yetmiyor…!
Kırgın mı..
Değilim.!
Kimse de değil , biliyorum.
Hiç kimse değil..o metali tutan el dahil ,
dokunmuş kim varsa,
Tenzih ediyorum.
Tek suçlu forseps..sakın müteessir olmayın.
Olmasınlar..
Ve ben bir gün uzanıp bir bulutun hafifliğinde
Anlar mısın , dinler misin
Düşünmeden
Anlatacağım
size forsepsi
Yetişecek sözcüklerim , biliyorum.!
Bi gözlerimi kapatabilsem yeter…
Yazacağım..
17.08.1971 akşam saat 19:30 anısına ,
22.10.2016
Arzu D.