ve Tanrı, aldanan, lakin aldatmayı bilmeyen,
kötülükten bihaber, onca aldanış, kırılmışlıklarıyla,
üstelik nefret etraflarında fırıl fırıl da dönerken, her şeye rağmen
içlerinde o alabildiğine örselenmiş saf umutlarını,
yıpranmış itimad duygularını yitirmeyen kâmil safsalakları severdi.
Onca darbeye, yaraya, kırılışa karşı, hâlâ ayakta kalışları ve hâlâ, hayatın acısına tatlısına, kederine hüznüne, sevincine aynı içtenlikle tebessüm edebiliyor, hâlâ insan ve yüreğinin varlığına inanışlarını o taptaze hâliyle sürdürüyor oluşlarının nedeni buydu.
Ne olursa olsun onlar aslâ kaybetmeyecek olanlardı..